Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/116

warku, toczyła się teraz dalej w otwartem polu. Przeobrażona w szereg poszczególnych zapasów, odsunęła się daleko od domu i trwała przeszło godzinę.
 Bawole Czoło zwołał załogę hacjendy. Wokoło leżeli pozabijani Indjanie, w ciemności nawet można było rozpoznać, że zginęło ich przeszło stu.
 — Popamiętają nauczkę i nie wrócą tak prędko — rzekł Arbellez, uradowany zwycięstwem.
 — Czy widzicie te ochłapy, don Pedro, — odezwał się stary Franciszek, Wskazując na Indjan, leżących przy wejściu do domu. — To dzieło mojej armaty. Ciała poszarpane na strzępy.
 — Nie wszystko jeszcze skończone — odparł Bawcie Czoło. — Musimy zniszczyć resztę Komanczów.
 — Gdzież ich szukać?
 — Czy po tamtej stronie strumienia niema tropów?
 — To prawda!
 — Z tego należy wnosić, że uciekli w tym właśnie kierunku. Zapewne w stronę El Reparo, gdzie zebrali się przed dokonaniem napadu. Musimy ich tam poszukać. Czy powierzycie mi dwudziestu vaquerów? — zwrócił się do Arbelleza.
 — Chętnie — odpowiedział don Pedro.
 — Gdzie też może być Niedźwiedzie Serce? — zapytał Franciszek.
 — W niewoli — odparł wódz Miksteków.
 — To niemożliwe, dlaczegóż tak sądzisz? — zawołał ze strachem don Pedro.
 — Bo go tu niema.
 — Może nie wrócił jeszcze z pościgu?
 — Nie; nie przypuszczam.

114