Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/105

mnie wygnała. Tu klimat lepszy. Czy nie potrzebujecie vaquera, sennor?
 — Nie.
 — Ani cibolera?
 — Także nie.
 — A może jednak przydałbym się na coś?
 — Mam ludzi dosyć, ale możecie zostać i odpocząć z drogi.
 — Dziękuję. Zostanę czas jakiś. Żeby tylko nie ci dzicy!
 — Czy boicie się Indjanina?
 — Jednego nie, ale pięciu, dziesięciu, o i jak jeszcze! Idą słuchy, że Komanczowie mają ochotę przekroczyć granicę.
 — Ależ to plotki! Nie wierzę, aby się odważyli. A więc rozgośćcie się w czeladnej, jedzcie i pijcie dosyta!
 Don Pedro oddalił się, zostawiając Indjanina w przekonaniu, że w całej hacjendzie nikt nie przypuszcza, by wróg mógł być niedaleko. Wywiadowca nasz, jak widać, niezbyt był zmęczony, gdyż włóczył się po folwarku do południa, po południu zaś wsiadł na koń i odjechał. Okólną drogą wrócił do Komanczów, którzy oczekiwali go z niecierpliwością. Gdy opowiedział o swej wyprawie, na twarzy Czarnego Jelenia zabłysnął uśmiech krwiożerczy:
 — Straszne będzie przebudzenie się hacjendy. Synowie Komanczów powrócą z łupem obfitym i wieloma skalpami!
 Na wielkiej radzie wojennej postanowiono wyruszyć z nastaniem zmroku. O północy mieli być tuż przy

103