Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/150

 — Jeżeli to potrzebne, tak.
 Gerard nie zdążył wyrazić swego podziwu, gdy z kuchni rozległ się głośny okrzyk. Vaquero z hacjendy del Erina otworzył drzwi kuchenne, chcąc zobaczyć przybyłych gości. Nagle stanął w osłupieniu, wpatrując się uparcie w wodza Miksteków.
 Indjanie mają niewielki zarost. Dzięki temu Wódz Miksteków mało się zmienił.
 — Bawole Czoło! — zawołał vaquero.
 Na dźwięk tego imienia Gerard i Jankes zerwali się z miejsc, aby zobaczyć, co się dzieje. Wódz zaczął badawczo przyglądać się vaquerowi. Poznał go wreszcie, mimo, iż od chwili, kiedy go widział po raz ostatni, upłynęły długie lata.
 — Anselmo! — zawołał.
 — Santa Madonna! A więc to wy, Bawole Czoło?
 Po tych słowach vaquero rzucił się ku wodzowi z wyciągniętemi rękami.
 — Tak, to ja! — odparł Indjanin z powagą.
 — Opowiadano, że zginęliście!
 — Bawole Czoło żyje.
 — A pozostali?
 — Żyją również.
 Rezedilla wydała okrzyk zdziwienia i radości. Ująwszy wodza za ramię, zapytała:
 — Wyście Bawole Czoło, wódz Miksteków?
 — Tak; ja nim jestem — powtórzył Indjanin ze spokojem.
 — Mój Boże, to jakiś cud niebywały! Ojcze, ten człowiek jest Bawolem Czołem! Zginął swego czasu wraz z Emmą i jeszcze kilku ludźmi. — Wodzu, czy was

148