Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/156

—   144   —

 — Ach, ze stolicy, z rumieńca na obliczu świata! Jesteś więc człowiekiem bardzo szczęśliwym, skoro mogłeś być tak blizko padyszacha.
 — Blizkość jego uszczęśliwia tylko dobrych.
 — Czy sądzisz, że tam jest wielu niedobrych?
 — Jak wszędzie.
 — A kto ty jesteś?
 — Pisarz.
 — A więc uczony. Z takimi chętnie rozmawiam.
 — Ale ja niechętnie z innymi.
 — Allah! Jakiś ty odpychający! Chciałem cię już zapytać, czy wolno usiąść przy tobie.
 — Wolno, ale ci to żadnej przyjemności nie sprawi.
 — Czemu?
 — Twarz moja nie każdemu się podoba.
 — Więc zobaczę, czy mnie się spodoba.
 Usiadł przy moim stole na przeciwległej ławce i przypatrywał się mnie z ciekawością.
 Wyraz twarzy jego nie da się opisać. Ja miałem jeszcze turban na głowie, a okulary na oczach i to go bałamuciło, chociaż wyglądu twarzy nie zmieniłem wcale. Otworzył usta, podniósł brwi na kształt dwu kątów ostrych, a oczy wwiercił we mnie z taką siłą, że musiałem się wysilać, żeby się nie roześmiać.
 — Panie, effendi, kto ty jesteś? — zapytał.
 — Już ci to powiedziałem.
 — A powiedziałeś też prawdę?
 — Ośmielasz się mnie kłam zadawać?
 — Nie, na Allaha, nie, bo wiem, że... że...
 Nie mógł dalej mówić ze strachu i wątpliwości.
 — Cóż takiego? Co wiesz o mnie?
 — Nic, zupełnie nic ponadto, że jesteś pisarzem i że mieszkasz w Stambule.
 — Cóż tak pleciesz, jak na mękach?
 — Jak na mękach? Ach, panie, to nic dziwnego. Zdaje mi się, że jesteś tym, o którym sądzę, że jest tym, o którym ten... o Allah! Przyznaję ci zupełną słuszność. Zbałamuciłem się całkiem, to podobieństwo zbyt wielkie.