Strona:Karol May - Przed sądem.djvu/6

bym go wziąć za śpiącego, albo zgoła martwego, gdyby nie jego oczy, otwarte i rozbiegane. Zwróciłem do niego głowę i wyszeptałem:
 — Czy jesteś raniony?
 — Nie — odrzekł cicho.
 — Czy długo leżałem nieprzytomny?
 — Dziesięć minut prawie.
 — Czy nie mogłeś uciec?
 — Uciec bez ciebie, sihdi? Czyż nie jestem twoim przyjacielem, który wszystko z tobą dzieli, cierpi i znosi?
 — Gdybyś był wolny, mógłbyś mi być bardziej pożyteczny, niż teraz.
 — Opadli mnie równie szybko, jak ciebie. Gdybym się bronił, musiałbym strzelać, a tego nie chciałem, bo nie są żadną hołotą, lecz żołnierzami sułtana.
 — To było, istotnie, roztropne. Czy kol agasi wypytywał cię o co?
 — Dotychczas nie uraczył mnie ani jednem słówkiem. Tropił nas i, kiedy zauważył ogniska, wysłał dwóch żołnierzy. To do nich strzelali przemytnicy szafranu. Kol agasi sądzi, że my strzelaliśmy. Wywnioskowałem to z jego rozmów.

6