Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/82

 W miejscę, gdzie dolina przechodziła w wąską przełęcz, pojawiło się czterech Meksykan. Osadzili wierzchowce, aby rzucić okiem na dolinę. Nie widząc ani jednego ze swych towarzyszy, skręcili w małą, wąską dolinkę boczną. Zaledwie tam przybyli, padły cztery strzały. Konie stanęły dęba; padły na ziemię. Strzały były celne: zwierzęta nie mogły się podnieść. Powstało zamieszanie, z którego skorzystali nasi strzelcy. Doskoczyli do Meksykan, powalili ich uderzeniami kolb w głowę i skrępowali lassami.
 Przewodził opryszkom ten sam, który przed porwaniem pojawił się w hacjendzie del Erina jako wrzekomy oficer ułanów.
 — Spotykamy się znowu, mój chłopcze, i mam nadzieję, że teraz sprawdzimy nasz rachunek — rzekł do niego Sternau. — Sądzę, że nieprędko nadarzy ci się sposobność wdziać mundur oficera.
 Sternauowi odpowiedział wzrok pełen nienawiści.
 — Jestem wolnym Meksykaninem; nie chcę usprawiedliwiać się przed obcym przybyszem.
 — Wolny Meksykanin? Pierwszy raz słyszę o tem, by ktoś, skrępowany więzami, był wolny. Dokąd powieźliście waszych jeńców?
 — To nic nikogo nie obchodzi.
 — Powtarzam moje pytanie po raz ostatni: gdzie są jeńcy?
 — Nie powiem!
 Bawole Czoło wyciągnął nóż i, grożąc nim fałszywemu oficerowi, rzekł:
 — Gdzie siostra moja Karja?
 Zapytany milczał zuchwale, nie znał bowiem zwy-

80