Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/172

—  414  —

 Nadszedł wieczór, godzina dziesiąta, a Sam Firegun ciągle jeszcze stał na wybrzeżu, ażeby żadnej odbijającej łodzi nie stracić z oczu. Dla jednego człowieka było to zadanie trudne, prawie niemożliwe do spełnienia i rzeczywiście odpłynęła od brzegu niejedna barka, a uważny traper nie mógł poznać siedzących w niej osób. Panowała bowiem taka ciemność, że światła portowe i uliczne ledwie ją przebijały. Firegun przestał na chwilę dla odpoczynku rozglądać się za łodziami, kiedy pod jego stopami, przy schodach, prowadzących do wody, zjawił się przewoźnik w próżnej łodzi.
 — Good evening, człowieku, skąd wy? — zapytał go Sam Firegun.
 — Z morza.
 — Z którego statku?
 — Z żadnego.
 — Z żadnego? Przejeżdżaliście się sami?
 — Ani mi się śni! — odpowiedział marynarz, wyskoczył z łodzi i siadł obok Fireguna, wyciągając znużone wiosłowaniem ręce.
 Traper zaczął znowu uważać i pytał dalej:
 — A zatem wieźliście kogoś?
 — Nie inaczej, master.
 — Nie przybiliście do żadnego okrętu i wracacie teraz sami. Czy utopiliście gościa?
 Marynarz roześmiał się.
 — Coś podobnego. Ale wstrzymajcie się narazie z pytaniami, to wam na nie odpowiem.
 — Czemu nie prędzej?
 — Bo mi nie wolno.
 — A dlaczego?
 — Bo to przyrzekłem.
 Temu człowiekowi podobało się widocznie to, że go o coś pytano, na co on nie chciał dać odpowiedzi. Myśliwiec jednak badał dalej pod wpływem wewnętrznego popędu.
 — A dlaczegoście obiecali milczeć?