Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/277

—  255  —

ją przerażenie i wróciła do jadalni, gdzie siedział Arbellez z Emą i Apaczem. Na pośpiesznie wymówione pytanie otrzymała od hacyendera odpowiedź:
 — Nie wiem, gdzie on jest, ale co z tobą się dzieje? Jesteś bardzo rozdrażniona!
 — Stało się nieszczęście, wielkie nieszczęście! Mój brat musi zaraz wyruszyć!
 — Dokąd?
 — Do El Reparo!
 — Naco?
 — Hrabia poszedł tam kraść!
 — Kraść? — zapytała Ema z lękiem. — Czy może po skarb królewski?
 — Tak — odrzekła Karja, nie pomyślawszy nad tem, że tem zdradza tajemnicę.
 — O Boże! To prawdziwe nieszczęście, bo twój brat udał się tam także z sennorem Helmersem! Brat chce mu ten skarb pokazać i pozwolił mu powiedzieć o tem mnie.
 — Nieba! Tam przyjdzie do zabójstwa! — zawołał Arbellez.
 Nastąpiło ogólne rozdrażnienie, w którem tylko Apacz pozostał zimny. Przypomniał sobie swoją dzisiejszą przejażdżkę i rzekł:
 — Widziałem dzisiaj ludzi z worami i skrzyniami. Czyby to pozostawało w związku ze skarbem? Może to oni mają skarb zabrać dla hrabiego? Ale jak on posiadł tę tajemnicę?
 — Ja zdradziłam ją przed nim — przyznała się Karja ze strachem. — Czy wielu było tych ludzi, których widziałeś?
 — Tak.
 — Ilu?
 — Dwa razy po pięciu i ośmiu.
 — Czy byli uzbrojeni?
 — Bardzo dobrze. Zrobili już nawet użytek z broni, bo dwu z nich leżało zastrzelonych.
 — O, to niebezpieczne, to strasznie niebezpieczne!