Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/267

—  507  —

 Wydobyłem oba rewolwery, gdyż nadeszła chwila stanowcza. Winnetou odwiódł też kurki u swoich. Nie widzieliśmy hultajów, ale musiało im się zrobić nieswojo, bo generał zapytał głosem przytłumionym:
 — Jakież to strzelby?
 — Srebrzysta rusznica Winnetou, oraz niedźwiedziówka i sztuciec Old Shatterhanda.
 — Do wszystkich dyabłów! To prawda?
 — Wielka prawda.
 — Skąd o tem wiecie?
 — Od okradzionych.
 — A więc... od... od Winnetou?
 — Yes!
 — I od... od... Old... Shatterhanda...?
 — Yes!
 — W takim razie... musieliście... musieliście... chyba... mówić z tymi ludźmi.
 Jednym krokiem z poza rogu i w trzech dalszych skokach stanęliśmy przed nimi. W tej samej chwili znaleźli się obok nas także ludzie Helmersa.
 — Oczywiście, że mr. Helmers mówił z nami — powiedziałem. — Nie ruszajcie się z miejsca! Wszystka broń zwrócona do was; wypalimy za najlżejszem waszem poruszeniem! Przestrach tych ludzi był nieopisany. Wpatrzyli się w nas, jak w widma, i nie mieli odwagi się poruszyć.
 — Herkulesie, powiedziałem ci, żebyś przyniósł sznury albo rzemienie. Czy masz je? — zapytałem Murzyna.
 — Rzemienie być, cała masa — odpowiedział. — Mieć je tu w rękach.
 — Zwiąż tych opryszków!
 — Co? Związać? — zawołał Douglas. — Wiązać generała, który w licznych bitwach...
 — Milczcie! — przerwałem mu. — Jesteście pierwszym, którego się zwiąże, a jeśli się zechcecie opierać, zastrzelę was na miejscu! Dajcie natychmiast ręce!