Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/105

—  351  —

 Puściliśmy konie wolno i usiedliśmy obok źródła. Wydobyłem skórzany puharek, zaczerpnąłem powoli, wypiłem ją i odpowiedziałem dopiero potem:
 — Woda w mózgu? Hm! A czy wy nie piliście także, sir?
 — Naturalnie, że tak. Co chcecie tem powiedzieć?
 — Że wam także było potrzeba wody.
 — I...
 — I że z tego można tak samo wnosić o waszym mózgu, jak o naszym.
 — All thunders! Chcecie mnie obrazić?
 — Nie.
 — Ależ to była obraza!
 — Dlaczego? Sądziłem tylko, że mogę być dla was tak samo uprzejmym, jak wy dla nas.
 — Macie! Ten człowiek nie wie, co mówi. Włóczy się po kraju, ażeby rozkopywać dawne mogiły i szukać pogniłych kości. Wobec tego każdy wie, że na to, co on powie, nie należy zbyt wiele albo wcale nie uważać.
 Ilustrując te słowa, puknął wskazującym palcem w czoło i zapytał mnie potem:
 — Czy znaleźliście dużo takich grobów, sir?
 — Ani jednego — odrzekłem.
 — To łatwo pojąć. Kto chce szukać mogił indyańskich, nie powinien chodzić po Llanie Estacado.
 — Llano Estacado? — zapytałem z pozornem zdumieniem.
 — Tak.
 — Gdzie ono leży?
 — Tego nie wiecie?
 — Wiem tylko, że to ma być smutna okolica.
 — O sancta simplicitas! A więc nie wiecie, gdzie się znajdujecie?
 — Na preryi i nad tą piękną wodą.
 — A dokąd chcecie się stąd udać?
 — Tam.
 Wskazałem ręką na wschód.