Strona:Karol May - Niewolnice II.djvu/58

nich. Jeśli zginą z ran swoich, sami temu winni.
 — Ale to przecież ludzie!
 — Nie, to drapieżne zwierzęta, i, zanim puszczę cię do nich, proszę cię, żebyś mi powiedział, co stanie się z nami i z nimi?
 — Was zaprowadzimy do Berberu, skąd znowu reis effendina odeśle was dalej do ojczyzny.
 — Ale i ty, effendi, musisz tam z nami jechać, ażeby nasi ojcowie i bracia mogli ci podziękować! A co stanie się z rozbójnikami?
 — Oddam ich reisowi effendinie, ażeby ponieśli karę.
 — Kto im ją wymierzy.
 — Sędziowie kedywa.
 — Machnęła ręką wzgardliwie i rzekła:
 — Znam dobrze sprawiedliwość tych ludzi! Ibn Asl nie obrabował sądu, lecz nasze plemię, a więc nie sąd, lecz nasze plemię powinno sądzić tych rozbójników!
 — Twojego życzenia, Marbo, żadną miarą spełnić nie mogę.
 — A czy spełni je reis effendina?
 — Nie. Prawa nie pozwalają mu na to.
 — Jeżeli tak, to prawa są bardzo niesprawiedliwe. Pomyśł tylko, co ci rozbójnicy zrobili! Czy mam ci ich zbrodnie wyliczyć? Jaka będzie jednak kara? Nasze matki i dzieci leżą pozabijane na piaskach pustyni, a co my

56