Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/94

—   90   —

 — Stojanie uciekaj!...
 Poczem drzwi zamknął i przed nimi stanął.
 — Otwórz te drzwi! — odezwał się aga, posuwając się naprzód.
 — Poczekaj, dżanem... — odrzekł Stanko rękę wyciągając. — Poczekaj trochę...
 Aga zatrzymał się mimowoli, powściągnięty spokojem, z jakim Stanko do niego przemawiał. Opamiętał się jednak i znowu krok naprzód postąpił.
 — Poczekaj... — odezwał się Stanko.
 — Na co?... — zapyta! aga.
 — Poczekaj... — powtórzył.
 — Eh!... — odrzekł aga z akcentem niecierpliwości.
 — Poczekaj... ja ci drzwi otworzę sam... — rzekł Stanko.
 Aga znów się zatrzymał, na to atoli, ażeby się do zaptich zwrócić i dać im giestem odpowiedniem poparty rozkaz otworzenia drzwi.
 — Poczekajże małko... — przemówił Stanko tonem perswazji. — Poczekajcie dla własnego waszego dobra, — ciągnął dalej, chcąc widocznie zaptich zabawić dlatego, aby Stojan na czasie zyskał.
 — Jakiego dobra?... — zapytał aga.
 — Poginiecie marnie... Komitadżi ten ma rewolwerów, zdaje się, siedem czy osiem.
 Na te słowa zaptije stanęli jak wryci.