Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/62

ale jego zmysł orjentacyjny nie pozwolił mu zbłądzić. Niebawem dotarł do hotelu.
 Wszedł do pokoju. Za nim wkroczyli tajni ajenci, których uważał za gości. Jeden z detektywów podszedł do stolika i zapytał:
 — Pozwoli pan? Czyśmy się już nie widzieli?
 — Idź pan do djabła! — mruknął Sępi Dziób.
 — Chwilowo nie usłucham. Jeśli jeden z nas ma iść do djabła, to zpewnością nie ja.
 Yankee spojrzał na nieznajomego ze zdziwieniem.
 — Hola, chłopcze, szukasz ze mną zwady?
 — Może — roześmiał się detektyw. — Zna pan to?
 Po tych słowach wyjął z kieszeni monetę i podsunął trapperowi pod oczy.
 — Wynoś się ze swojemi pieniędzmi! — krzyknął myśliwy. — Jeśli jeszcze raz podsuniesz mi pod nos ten mosiądz, ukrócę twoje wybryki raz na zawsze!
 — Aha! Nie zna pan tego znaku? To mój dowód. Jestem wachmistrzem tutejszej policji.
 Trapper nadstawił ucha. Obejrzał się dokoła i zrozumiał, że ma przed sobą tajnych ajentów policji.
 — Tak! Jest pan policjantem? Pięknie. Ale czemu się pan do mnie zwraca?
 — Ponieważ interesuję się panem bardzo. Żądam, abyś mi szczerze odpowiedział na pytanie, które panu zadam.
 Sępi Dziób znów obwiódł spojrzeniem pokój, poczem rzekł:

58