Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/59

 — Był zapewne bardzo zmęczony i śpi jak zabity.
 — Pukałam tak mocno, że obudziłabym nawet siedmiu braci śpiących.
 — Gdzież są jego rzeczy?
 — Zaniósł je do sypialni.
 — Być może pracuje nad swoim aparatem, a udaje tylko, że śpi. Chodź pani! Ja będę pukał, a pani odpowie.
 Policjanci weszli pocichu, kelnerka za nimi. Na stole stały jeszcze talerze po śniadaniu.
 — Zapukaj pani! — rozkazał urzędnik.
 Dziewczyna zastukała, ale napróżno. Zapukała mocniej — z tym samym skutkiem.
 — Sam spróbuję — rzekł urzędnik.
 Podszedł do drzwi i walił obydwiema pięściami. Nie było odpowiedzi. Rzuciwszy spojrzenie na ulicę, przekonał się, że jest dobrze strzeżona. Zapukał ponownie i zawołał głośno:
 — W imieniu prawa, otwórz pan!
 Znowu odpowiedzią było milczenie.
 — Musimy sami otworzyć. Dawajcie wytrych!
 Strażnik podał instrument. Urzędnik nachylił się, aby zbadać otwór zamka.
 — Niech piorun trzaśnie! — zawołał. — Zatkany!
 — Czy wsadził klucz od wewnątrz? — zapytał ktoś.
 — Nie. Z tej strony coś wetknął.
 — A więc niema go tam.
 — Zdaje się, że nie.
 Każdy pokolei badał otwór. Okazało się, że tkwił

55