Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/25

wiek, którego dotknięcie nie podważa tego, co nazywają honorem?
 — Ten łotr był zwyczajnym włóczęgą, wędrownym muzykantem. Posłuchaj pan!
 Ravenow opowiedział zdarzenie.
 — Jestem zdumiony. Jabym go zakatrupił! Oczywiście, zareagował pan należycie? — zawołał pułkownik.
 — Rozumie się. Siedzi teraz pod kluczem i oczekuje kary.
 — Ravenow, Ravenow! Ten wypadek nie przynosi panu zaszczytu.
 — Sam wiem. Dziwi się pan, że wogóle o nim powiadam? Ale jakżebym panu mógł wytłumaczyć spuchliznę? Djabli wiedzą, kiedy ustąpi.
 — Radzę panu przyłożyć surowego mięsa i to natychmiast.
 — Skąd wezmę?
 — W Magdeburgu. Za chwilę ominiemy ostatnią stację przed tem miastem. W bufecie albo w kuchni znajdzie się na pewno surowe mięso. Może je pan przyłożyć, ponieważ jesteśmy sami w przedziale. Wiele jeszcze godzin dzieli nas od Berlina. Do tego czasu gorączka może ustąpić.
 Wjechali na dworzec, gdzie zatrzymali się przez dłuższy czas. Zaintrygowany tem pułkownik otworzył okno, aby się zapytać o powód.
 — Konduktorze, — zagadnął — dlaczego tak długo zwłóczymy?
 — Sygnalizowano pociąg specjalny, który musimy przepuścić, — brzmiała odpowiedź.

21