Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/21

 — Proszę bardzo. A teraz pan, panie strażniku. Zatem jestem wolny?
 — Absolutnie, panie kapitanie.
 — A więc niepotrzebnie się pan fatygował. Masz pan!
 Trapper dał mu dwa talary. Strażnik podziękował uprzejmie i wraz z zawiadowcą opuścił pokój.
 W pół godziny później przybyła żądana maszyna. Sępi Dziób wsiadł i opuścił stację. — —
 Noc już dawno zapadła, kiedy pociąg, którym jechał Ravenow, dotarł do Börssum. Tu postój trwał kilka minut. Ravenow zadomowił się w przedziale, zapalił nawet cygaro. Naraz rozległ się okrzyk:
 — Magdeburg, pierwsza klasa!
 — Przekleństwo! — szepnął Ravenow. — Nic z palenia.
 Miał właśnie zamiar wyrzucić cygaro oknem, gdy drzwi się otworzyły. Rzuciwszy spojrzenie na wchodzącego, zatrzymał cygaro w ręce.
 — Dobrywieczór! — przywitał go nowy pasażer.
 — Do piorunów! Dobrywieczór, panie pułkowniku.
 Przybysz badawczo popatrzył na pasażera.
 — Zna mnie pan, mój panie? Z kimże mam honor?
 Ravenow nie wiedział, co o tem myśleć.
 — Co, nie poznaje mnie pan? Wszak dopiero cztery miesiące upłynęły od owego szczęśliwego dnia, kiedyśmy się po raz ostatni widzieli. Czy naprawdę muszę panu dopiero wymienić moje nazwisko?
 — Proszę pana o tę grzeczność.

17