Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/118

belleza. Pan mój posłał mnie z listem. Powracam i spotykam zupełnie obcych ludzi.
 Pamiętając, co słyszała od Marji Hermoyes o vaquerze, wysłanym do Guadelupy, Józefa zapytała:
 — Byliście w Guadelupie?
 — Tak jest — odparł.
 Zwróciła się do Meksykan:
 — Wyjdźcie i czekajcie przed drzwiami! Mam wrażenie, że ten vaquero jest poczciwym człowiekiem. Pomówię z nim sama.
 Meksykanie wyszli. Józefa postanowiła podstępem dowiedzieć się, co chciał zakomunikować ten człowiek swemu panu.
 — Podczas waszej nieobecności zaszła tu mała zmiana — rozpoczęła. — Czy znacie niejakiego Corteja?
 — Owszem, znam, odparł. — Słyszałem o nim wiele, widziałem go kiedyś tutaj.
 — Cóż to za człowiek?
 Anselmo odparł z niebaczną szczerością:
 — Ludzie uczciwi stronią od niego.
 Józefa zmrużyła wielkie, okrągłe, sowie oczy. Panując jednak doskonale nad sobą, ciągnęła jak najuprzejmiejszym tonem:
 — Macie rację. Dla tego Corteja nic niema świętego na świecie. Nienawidzę go, unieszczęśliwił mnie i moją rodzinę; towarzyszę mu jedynie poto, by go zniszczyć.
 Mówiła z taką pasją, że vaquero uwierzył jej słowom.
 — Zniszczyć go, rzekł — to bardzo trudna sprawa.

112