Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/22

 — Zapłacę pieniądze po robocie.
 — Potrzebuję zaraz przynajmniej połowy.
 — Nie mam w tej chwili pieniędzy, zapłacę później. Jeżeli się wam nie podoba, będę zmuszony zrezygnować z interesu.
 — Cóż robić, ustępuję — rzekł capitano. — Ale po robocie płaci się ryczałtem.
 — A kiedy spełnicie moje polecenie?
 — Niezadługo. Dzień trudno oznaczyć. To wszystko, co? W takim razie dobrej nocy.
 — Dobrej nocy.
 Rozstali się po tych słowach.
 Notarjusz uśmiechnął się szelmowsko:
 — Sądziłeś, stary oszuście, że mnie wykiwasz, ale się nie udało. Teraz ja kieruję całą sprawą. — —
 Następnego dnia rano Elwira weszła do pokoju Sternaua, przynosząc kawę.
 — Dziękuję za kawę, nie wolno mi jej pić; proszę o szklankę mleka — rzekł Sternau.
 — Cóż to się stało? Czy się pan czuje chory?
 — Nie. Ale czeka mnie dziś praca, wymagająca niezamąconej równowagi nerwów, a kawa, jak wiadomo, na nerwy niezbyt dobrze wpływa.
 — Musi to być ważna sprawa.
 — O tak; niech sennora prosi Boga, aby wszystko poszło dobrze. Będę dziś operować oczy hrabiego Manuela.
 Usłyszawszy te słowa, Elwira wypuściła z rąk tacę z całem nakryciem do śniadania i załamała ręce.
 — Czy być może?
 — Tak. Ale co to ma wspólnego z tacą?

18