Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/150

obydwu mężczyzn. Namacalnie przekonywał się, jak bardzo są do siebie podobni i postanowił mieć się na baczności. —
 Gdy po jakimś czasie porucznik opuścił pokój, służący zaprowadził go do przeznaczonych dlań apartamentów, które składały się z przedpokoju, gabinetu i sypialni. Gdy wszedł do sypialni, by się umyć, ujrzał tam małżonkę rządcy, sprawdzającą, czy wszystko przygotowano w należytym ładzie. Usłyszawszy jego kroki, odwróciła się ku drzwiom. Wiedząc, że gość jest oficerem francuskim, przygotowała się do uprzejmego ukłonu, gdy oto nagle spostrzegłszy twarz — przyrosła do ziemi. Patrząc na niego szeroko otwartemi oczami, wykrzyknęła:
 — Na miłość Boską, to przecież hrabia Manuel!
 Usłyszawszy te słowa, Mariano cofnął się mimowoli. Znał tę kobietę, znał ją bezwątpienia. Nieraz kołysała go na swych kolanach, nieraz patrzył w jej dobrą, lśniącą od tłuszczu twarz.
 — Nazywasz się pani Elwira, nieprawdaż?
 — Tak — odpowiedziała, oddychając ciężko. — Skądże mnie pan zna?
 — Mąż pani mówił mi o niej. Ale dlaczego nazwała mnie pani przed chwilą hrabią Manuelem?
 — To niesłychane! Wygląda sennor zupełnie, jak hrabia Manuel, kiedy miał lat dwadzieścia.
 — Doprawdy? Dziwny przypadek.
 — Co za podobieństwo! Gdyby to widział mój Alimpo!
 — Już mnie widział.
 — Prawda, przecież mówiono mi o tem.

146