Strona:Karol May - Śmierć Judasza.djvu/93

schwytaliśmy do niewoli. Kto zachowa spokój, temu nic się nie stanie; lecz ktokolwiek z was ruszy się z miejsca, padnie natychmiast od naszej kuli.
 — Czy mówi serjo? — zapytał wódz.
 — Nie widzisz? Czyż lufy jego Nijorów nie są wycelowane w twoich wojowników?
 — Tak. A poco schodzi z góry oddział Nijorów?
 Bezpośrednio przed tem zapytaniem skinąłem na wodza Nijorów; teraz zaś oznajmiłem Silnemu Wichrowi:
 — Dwudziestu mężów na mój rozkaz wzmacnia obecnie straż przy waszej broni, albowiem twoi wojownicy mogliby ważyć się na rozchwytanie oręża i odbicie jeńców.
 — Moi wojownicy nie popełnią głupstwa! Moglibyście ich powystrzelać, zanimby dotarli do broni.
 Zwrócił się do obu starych wojowników i rzekł:
 — Śpieszcie do naszych mężów i powiedzcie im, żeby, cokolwiek się stanie, nie opuszczali swoich miejsc. A potem wracajcie do mnie czem prędzej!
 Spełnili rozkaz w samą porę, bo właśnie, kiedy dotarli do swoich, zobaczyłem u wylotu wąwozu Emery’ego na czele oddziału. Zerwałem się z miejsca i wymachując ręką, krzyknąłem:
 — Halloo, Emery, do mnie tu wszyscy!
 Skierował się w moją stronę, a za nim jego Ni-

89