Posadziwszy pannę młodą na stołku w środku izdebki, rozplatają jej warkocze i śpiewają:
1. Posła (Marysia) po wode na Dunáj,
a po wode na Dunáj!
Trzewicki na ni,
zeby na pani;
któz to dáł?
Jaś to dáł.
Posła (Marysia) itd.
pońcoski na ni itd.
Potym: spódnica, chustecki, gorsecik, wiánecek...
2. A siano, siano, bedzie sie siekło,
bedzie sie grábać, jak bedzie ciepło.
A siano, siano, nie grochowiánka,
popráw se (Marysiu) na główce wiánka!
Nożyce przygotowane na stole leżą; za chwilę te dziewicze włosy padną ich ofiarą.
3. A moja (Marysiu)! dej se uciąć włosy!
nie pódzies do bidy, tylko do rozkosy.
Jak pódzies do bidy, bedzies bidówała;
pódzies do rozkosy, bedzies uzywała.
Zbliża się starsza starościna z nożycami i pierwsza ucina splot jeden; za nią czynią to samo inne starościny. Ucięte sploty składają równo na stoliku[1].
Znowu zbliża się starsza starościna, niosąc przygotowany „czepiec.”
4. A moja (Marysiu)! nie záłuj wiánecka!
ciś wiánek pod gánek! odziéj sie chusteckom!
Wkłada jej na głowę, przymierza i mówi:
— Cie! jaká bedzie ładná babina!
Jedna ze starościn bierze tymczasem wina i, nalawszy do skopca, częstuje wszystkie po kolei kobiety. Czyni to w tym celu, żeby pani młoda była mlycná, żeby dużo mleka miała. Wszystkie spożywają teraz przysmaki, umyślnie do czepin przyrządzone, jako to: wątrobę, gęsinę i ser, pokrajane na drobno. Roznosząc to na przetaku, częstują się i śpiewają:
- ↑ Panna młoda zaszywa je sobie później w pierzynę.
