— Ej góry, ej lasy wy moje!
A czasem śpiewał:
Góry nase, góry,
to nase kumory,
bukowe listecki
nase podusecki.
Kolawa w zuchwałych kradzieżach, w bezczelności nie miał sobie równego. Bali się go ludzie, jak ognia, ustępowali mu z drogi, oswoili się z jego złodziejskiem rzemiosłem, przygotowani byli zawsze na jego przybycie, pozwalali kraść.... A Kolawa kradł ziarno ze śpiklerzy, z chlewów wieprzki, wyprowadzał ze stajen bydło, konie ludzkie, jak swoje. Ludzie zgrzytali zębami, mruczeli, ale nie czynili nic przeciw rabusiowi, boby za to spalił, zabił....
— Niechta! przyjdzie i jemu na koniec!
Tymczasem Kolawie działo się dobrze, niczego mu nie brakło, miał mleko, chleb, piekł mięso.
Gdy raz któryś z wiejskich zuchów zeszedł się z nim w karczmie na Wesołej i po kilku kieliszkach wódki powiedział mu: „A jabym ci się przecie nie dał“, Kolawa wstał z ławy, buchnął pięścią w stół, że pękł na dwoje, i zawołał groźnie, a chełpliwie:
— Jo jes boski policyjon! Jak ty zgrzysys, to Bóg nie przydzie do ciebie, zeby cie skorać, on mnie pośle, a jo cie ta skorze dobrze! Jo jes boski policyjon!
Od tego czasu nazywano go boskim policyjonem.
Nie wierzył w Boga, w nic....
