Strona:Karol Irzykowski - Z pod ciemnej gwiazdy.djvu/57

uważył jego nogi fikające w powietrzu i widocznie jakaś przerażająca myśl przyszła mu do głowy, gdyż nagle zerwał się i skoczył do drzwi, a uchwyciwszy klamkę, krzyknął:
 — Bój się pan Boga, odwróć pan twarz, bo nie mogę wytrzymać!
 Robert zwrócił ku niemu znowu front swej osoby.
 — Jakto? Mnie boli, a pan nie możesz wytrzymać?
 — Czy pan to tylko mówisz na serjo? Czy pan nie udaje? Czy pan się nie dusił od śmiechu tam w poduszce? Daje mi pan słowo, żeś pan się nie śmiał?
 Czoło Almanzora drgało, oba policzki były nadęte, jak u kogoś, co wziął wody w usta i lada chwila ma ją wybluzgać.
 — Daję słowo! — krzyknął Robert, przerażony nie mniej od Almanzora.
 — No to jestem narazie uratowany! Aby pana drugi raz nie skorciło... Lecz pst!
 Tu zniżył głos i obejrzał się dokoła trwożliwie.
 — Wyznam coś panu, lecz musisz pan przysiąc na swój ząb, że tego wyznania nie nadużyjesz.
 — Przysięgam na ząb, — a jest to ząb trzonowy!
 Almanzor pochylił się nad Robertem i mówił z trwożliwą tajemniczością:
 — Nie wolno mi się śmiać, bracie... bo mam rupturę!
 — Co? co? Bodajże cię...
 Tu ogarnęła Roberta chętka szalonego śmiechu, lecz w tejże chwili Almanzor ze łzami w oczach chwycił go za gardło, udaremniając zamiar.
 — Cicho rybko i przebacz... teraz cię puszczę... Rozumiesz więc Robercie — wszak od chwili tak ważnego