Strona:Karol Irzykowski - Nowele.pdf/189

w jego własnej duszy potok słów szalonych i wzniosłych, które musiał wygłaszać.
 Kilka rąk pochwyciło go, lecz oswobodził się i spojrzał w tłum. Tak, nie ulegało wątpliwości, było to stado byków. Wyłamał krzyż z najbliższego nagrobka i zaczął się nim opędzać, a potem dał kilka susów między najbliższe groby. Goniono za nim, on się wymykał gwałtownymi susami, wciąż usiłując odnaleźć w sobie ów dziwny stan lekkości, który mu się śnił zeszłej nocy.
 I gdy naprzeciwko siebie ujrzał znowu postacie zabiegające mu drogę, nie zwrócił się w tył, lecz pochyliwszy się, wykonał szalony skok, niby ponad tłum.
 — Patrzcie, patrzcie, skacze jak pchła! — zawołał któryś z prześladowców.
 Te przypadkowe słowa odrazu skrystalizowały w Mojskim ferment psychiczny, który się w nim już od rana przygotowywał, i ścięły jego narastające nowe »ja« w niespodziewaną postać.
 — Tak, jestem teraz pchłą! — oświadczył z dumą. — Tak chciało przeznaczenie.