Strona:Karol Irzykowski - Nowele.pdf/101

bijąc i wydzierając. On nie pojmował ich chciwości, a widząc, że wiele monet potoczyło się w trawę, sam je podnosił i szukającym podawał.
 Siadł znowu na koń i jechał stępo. Minąwszy wrzawę ludzi ujrzał zgraję psów, użerających się nad ścierwem jakiegoś człowieka. I zdjęła go znowu litość, wydobył z sakwy głowę Zulimy, rzucił ją psom i jechał dalej, nie oglądając się.
 Jechał wolno i smutek go ogarniał. Naraz podniósł głowę i powiódł wzrokiem po niebie.
 W długiej, ciemnej nocy latami pogrążony, nie widział nigdy słońca i nie wiedział, co to jest ta kula złocista, która się teraz ku zachodowi toczyła, zapadając poza horyzont, okolona wielkimi promieniami. I na równinę ścielił się blask łagodny, od słońca ku niemu, migotając po wszystkich kwiatach i ziołach. Nic takiego jeszcze w życiu nie widział, zapomniał tedy o wszystkiem. Ten zachód wydawał mu się bramą ogromną, wiodącą do niezmierzonych obszarów światła i blasku.