Strona:Karol Gjellerup-Pielgrzym Kamanita.djvu/144

 Biała postać wskazała ku stawowi.
 — Spójrz na tego w ponsowej szacie pod samym brzegiem przeciwległym! Był przed dawnym, bardzo dawnym czasem nad Gangą. Spytamy go, czy wrócił tam poraź wtóry?
 — Nigdy! — odparł niezwłocznie, zapytany.
 — Dlaczego?
 — Leć tam sam, a dowiesz się.
 — Lećmy razem. Odważę się na tę drogę w towarzystwie twojem! — powiedziała biała postać.
 — Udam się tam, ale nie teraz jeszcze — odrzekł.
 Z pobliskiego gaju wypłynął korowód postaci, rozwinął się barwnym wężem po łące i zaczął krążyć pośród krzewów, postać ostatnia jasno-błękitna ujęła dłoń białej, ta zaś wyciągnęła z kolei rękę do Kamanity.
 — Dziękuję! — rzekł z uśmiechem — Pragnę się narazie jeno przyglądać.
 — Spocznij i zbudź się dokładnie! Do widzenia!
 Pociągnięta przez błękitną, biała postać odpłynęła wraz z innemi i rozpoczął się taniec napowietrzny. Inne postaci odsunęły się także, pozdrowiwszy życzliwie Kamanitę, by mu dać możność spoczynku i skupienia.