Strona:Karol Gjellerup-Pielgrzym Kamanita.djvu/143

 Kamanita potrząsnął głową.
 — Nie wiem o czem mówicie! — powiedział — Cóż to znaczy ułuda senna?
 — Pamiętajcie, — ozwał się człowiek biało ubrany — że on nie był jeszcze u drzewa koralowego.
 — Nie, w istocie tam nie byłem, ale sąsiad mój z jeziora lotosowego wspomniał mi o tem. Drzewo owo, to pono cud. Powiedzcież mi coś więcej.
 Spojrzeli po sobie, potrząsnęli głowami i uśmiechnęli się tajemniczo.
 — Radbym się tam udać natychmiast. Może mi z was który wskaże drogę?
 — Droga znajdzie się sama, gdy nastanie czas właściwy.
 Kamanita przesunął ręką po czole.
 — O jednym jeszcze cudzie wspomniał mi sąsiad, — powiedział — o Gandze niebiańskim. Zasila nasze jezioro, żali i waszemu użycza wody?
 Biało odziany człowiek pokazał mu krystalicznie czystą rzeczułkę, okrążającą wzgórze i toczącą się ku stawowi.
 — Oto nasz dopływ! — rzekł — Niezliczona liczba takich żył wodnych przecina dolinę, gdzie żyjemy, to coś widział, to jeno większa wstęga wody, zaś niebiański Ganga otacza całe Sukhavati.
 — Widziałeś samą rzekę świętą?
 Biała postać zaprzeczyła głową.
 — Nie można się tedy do niej dostać?
 — Można! — zapewnili wszyscy — Ale nie był tam z nas żaden. I na cóż? Nigdzie piękniej niźli tu być nie może. Niektórzy wybrali się tam, coprawda, ale nie ponowili potem wędrówki.
 — Dlaczegóż to?