Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/234

 — Do tej pory mieliśmy temperaturę umiarkowaną, teraz widocznie dojeżdżaliśmy do miejsca, gdzie i skały w stanie płynnym się znajdowały.
 Bałem się, że wpadniemy w głębię ognia i zwierzyłem się z tem profesorowi.
 — Jeśli nie pomrzemy z głodu lub nie potoniemy, to zostaje nam w każdym razie możliwość spalenia się żywcem.
 Stryj zadowolił się tylko wzruszeniem ramion i znów zatopił się w swych rozmyślaniach.
 Minęła znowu godzina, podczas której nie zdarzyło się nam nic nowego.
 Nakoniec stryj przerwał ciszę:
 — Trzeba się trochę posilić.
 — Posilić się?
 — Tak. Trzeba wzmocnić swe siły. Jeśli zdarzy się okazja ocalenia sobie życia, musimy mieć dostateczną moc.
 — Mój stryju, cóż znaczy ten kawałeczek mięsa?
 — Nic, Axelu, nic. Ale czyż posilisz się lepiej, gdy będziesz na niego patrzał?
 — Mówisz, jak człowiek bez silnej woli, bez energji.
 — A stryj, czy nie rozpacza?
 — Nie! — odrzekł twardo profesor.
 — Jakto? Jeszcze wierzy stryj w ocalenie?