Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/233

nie dobrze każdej chwili możemy być uratowani.
 Korzystajmy więc z najmniejszych okoliczności.
 — Ale cóż mamy począć?
 — Wzmocnić swe siły pożywieniem.
 Na te słowa spojrzałem na stryja ponurym wzrokiem. To, czego nie chciałem mówić, musiałem powiedzieć w tej chwili.
 — Mamy jeść? — spytałem.
 — Tak, bez zwłoki.
 Profesor odezwał się po duńsku do Islandczyka, a ten spuścił głowę.
 — Jakto? — wykrzyknął stryj, nie mamy pożywienia?
 — Oto co pozostało z naszej żywności; kawałek mięsa na trzy osoby.
 — Stryj mój patrzał na mnie, zdając się tego nie pojmować.
 — A więc czy i teraz jeszcze myśli stryj, że możemy być uratowani?
 Pytanie moje pozostało bez odpowiedzi.
 Minęła godzina, zacząłem uczuwać głód.
 Towarzysze moi również cierpieli, ale żaden z nas nie tknął tej nędznej reszty pożywienia.
 Pędziliśmy wciąż z ogromną szybkością.
 Chwilami wicher zapierał nam oddech. Gorąco dochodziło do czterdziestu stopni.
 — Co znaczyła ta gwałtowna przemiana?