Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/232

 — Jakto?
 — Tak, unosimy się z naszą tratwą do góry!
 Wyciągnąłem rękę, dotknąłem się murów galerji; ręka moja była cała we krwi,
 Pędziliśmy w górę z nadzwyczajną szybkością.
 — Pochodnia! Pochodnia! — krzyczał profesor.
 Jan, nie bez trudności zapalił pochodnię i ta, pomimo uderzeń wichru dała tyle światła, że oświeciła nam całe otoczenie.
 — Tak jest, jak sądziłem, odezwał się mój stryj.
 Jesteśmy w szerokiej jakby studni, która ma jakieś cztery wiorsty obwodu. Woda wypadła z przepaści, przybiera swój zwykły poziom, a nas unosi wraz z sobą.
 — Dokąd?
 — Nie wiem dokładnie, ale trzeba być gotowym na wszystko. Pędzimy z szybkością dwóch i pół mili na godzinę.
 — Tak! możemy być jednak rozbici przy wyjściu z tej studni!
 — Axelu, — odezwał się na to profesor — sytuacja jest niemal rozpaczliwa, ale są widoki ocalenia.
 Jeśli każdej chwili możemy zginąć, rów-