Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/178

 Spojrzałem. Rzeczywiście. Ale może to tylko przypadek.
 Zapuściliśmy wędkę z powrotem. Ocean ten musiał być obficie zarybiony, gdyż w dwie godziny nałapaliśmy mnóstwo takich samych bezocznych ryb, jak również Dipterydy, też pozbawione wzroku.
 Ten niespodziany połów powiększył nasze zapasy żywności.
 Wziąłem do ręki lunetę i zacząłem obserwować morze. Było ono zupełnie pustynne, nie widać na niem było jednej wysepki.
 Jesteśmy jeszcze pewnie daleko od brzegów. Spojrzałem w powietrze. Taksamo w niem nic nie żyło i nie poruszało się.
 Alki suną wciąż po falach, wyławiają ryby i morskie rośliny, w powietrzu nie unoszą się wcale.
 Zacząłem marzyć o dawnych, bardzo dawnych czasach, wywołując różne wspomnienia tego, co czytałem kiedykolwiek w swem życiu i zapomniałem o wszystkiem: o tem, że jadę morzem, że obok mnie siedzi profesor i przewodnik.
 Naraz usłyszałem głos stryja:
 — Co ci się stało?
 Nie byłem w stanie odpowiedzieć, tak dalece zatopiony byłem w marzeniach. Oczy