Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/158

wodnik w których objęcia, wpadłem nieprzytomny.
 — Rzeczywiście, — mówił profesor, — to dziwne, żeś się nie zabił. Ale, na Boga, nie rozstawajmy się więcej, gdyż możemy nie znaleźć się tak szczęśliwie, jak tym razem!
 Nie rozstawajmy się? A więc podróż jeszcze nieskończona? Otworzyłem szeroko oczy, co wywołało natychmiast zapytanie:
 — Co ci to, Axelu? — Chcę ci zadać jedno pytanie. Mówisz, stryju, żem zdrów zupełnie?
 — Naturalnie.
 — Mam wszystkie członki zdrowe?
 — Bez wątpienia.
 — A meja głowa?
 — Głowa twoja, pomimo kilku gwałtownych uderzeń, jest cała i nienaruszona.
 — Ale boję się, czy mózg mój nie został uszkodzony?
 — Jakto?
 — Tak. Więc nie jesteśmy na powierzchni ziemi?
 — Ależ, nie
 — A więc jestem szalony, gdyż widzę światło dnia, słyszę szmer wiatru i uderzenia fal morskich.
 — Ach, więc to tylko?
 — Wytłomacz mi to, stryju.