Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/152

moje imię, notując sekundy podczas, gdy mówisz.
 Jak tylko słowa twoje dojdą do mego ucha, odpowiem natychmiast, a ty zauważ znowu, jak długo czekać będziesz na moją odpowiedź.
 Czyś gotów?
 — Już jestem gotowy!
 — Więc uważaj! Ja zaczynam.
 Przyłożyłem ucho do muru i jak tylko usłyszałem wyraz „Axel“, odpowiedziałem bez zwłoki.
 Czterdzieści sekund, — odpowiedział mi profesor. Upłynęło czterdzieści sekund między dwoma wyrazami, jesteśmy więc oddaleni od siebie o dwadzieścia tysięcy czterysta stóp, czyli licząc na mile, o jedną i pół mili i jedną wiorstę.
 — O półtora mili! — zawołałem.
 — Przejdziemy tę odległość z łatwością, mój Axelu.
 — Ale co mam robić? Schodzić na dół, czy iść w górę?
 — Schodzić, a to dlatego, że jesteśmy na ogromnej przestrzeni i rozdzieleni wielką masą galerji. Ta, którą tu pójdziesz, nie zawiedzie cię napewno w inną, niż potrzeba, stronę. W stań więc i rozpocznij swą drogę. Idź, wspinaj się na wzgórki, pełzaj po kamieniach