Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/146

 Zrozumiałem wkrótce, że galerja ta nie doprowadzi mnie do źródła. Była ona bez wyjścia.
 Uderzyłem się w końcu o mur i padłem na podłoże z granitu.
 Zgubiony w tym labiryncie, nie kusiłem się nawet o wydobycie się z niego, tyle dróg było wokoło, ale dróg kończących się nieprzepartym murem.
 Trzeba było zdecydować się na śmierć niechybną.
 I dziwna rzecz! W chwili tak groźnej, przyszło mi do głowy, co to będzie, gdy ktoś po jakimś czasie, zagłębiwszy się na trzydzieści mil w głąb ziemi znajdzie mój szkielet?
 Jakież będą wtedy poważne badania i dochodzenia, skąd się tu wziąłem?
 Chciałem mówić głośno do siebie, ale nie byłem w stanie.
 Pośród tych rozmyślań i nieopisanej trwogi zdarzyło się nieszczęście.
 Lampa moja upadła na skałę i zepsuła się. Nie miałem sposobu jej naprawić. Płomyk jej zbladł i wkońcu groził zagaśnięciem.
 Potem zacząłem biedź, kierując swe kroki na chybił-trafił w tym ogromnym labiryncie.
 Biegłem wołając, krzycząc, wyjąc, jak wilk, poraniony o skały, padając i powsta-