Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/144

Małgosię, ale świat ten przemknął przedemną jak meteor.
 Potem myślałem o naszej podróży, przybyciu do Islandji, o panu Fridrikssonie, o górze Sneffels.
 Potem powiedziałem sobie, że jeśli w mojem obecnem położeniu mogę łudzić się myślą o jakimkolwiek ratunku, to znaczy, że jestem szalony!
 Pozostała mi tylko rozpacz...
 Rzeczywiście, jaka moc zdolna była mnie stąd wyprowadzić na powierzchnię ziemi, i umożliwić przejście tych olbrzymich obszarów, które ciążyły nad moją głową?
 Któż wyprowadzi mnie na drogę i połączy ze stryjem i przewodnikiem?
 — Ach! mój stryju! — zawołałem z odcieniem rozpaczy.
 Było to jedyne słowo wymówki, które wyszło z mych ust, pojmowałem bowiem dobrze, jak ten nieszczęśliwy człowiek musiał cierpieć, szukając mnie po galerjach.
 Kiedy ujrzałem się zupełnie sam, bez żadnej ludzkiej pomocy, zacząłem myśleć o Bogu. Wspomnienia mej drogiej matki, którą znałem krótko, ale pamiętałem doskonale, obiegły mnie gromadnie.
 Przypomniałem sobie, jak składała ręce moje do modlitwy, jak zaklinała, żebym nie zaniedbywał pacierza.