Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/141

dę powracał tą samą drogą i napotkam ich napewnc.
 Szedłem z pół godziny. Nasłuchiwałem, czy nie odezwie się ktoś zdala.
 Cisza niezakłócona panowała w tej olbrzymiej galerji.
 Zatrzymałem się. Nie mogłem uwierzyć w swoje opuszczenie. Chciałem uważać się za zbłąkanego, ale nie zaginionego. Zbłąkanych odnajduje się prawie zawsze.
 — Zaczekajmy, — powtarzałem sobie bezustanku, ponieważ niema dwóch dróg, musimy się zejść stanowczo.
 Szedłem więc wciąż i szedłem, ale nakoniec zwątpiłem o spotkaniu z towarzyszami.
 — A może nie poszli naprzód? Ależ Jan szedł za mną, a za nim stryj, zatrzymywali się co pewien czas na kilka minut dla poprawienia swych bagaży.
 Ten szczegół przypominał mi się obecnie.
 Ale przecież — myślałem, — mam doskonałego świadka, czy dobrze idę... strumyk musi u stóp mych przepływać i wyprowadzić z tego labiryntu.
 Muszę tylko iść za jego biegiem i dojdę.
 Rozumowanie to ożywiło we mnie nadzieję i raźniej iść począłem.
 Jakżeż błogosławiłem pomysł mego stry-