Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/130

 Ale rzecz to była bardzo trudna. Parzyliśmy sobie ręce napróżno. Prąd wody był bardzo silny i nasze usiłowania były bezowocne.
 — Widać, że źródła tej wody leżą bardzo wysoko, siła bowiem ciśnienia jest ogromna. Ale przychodzi mi pewna myśl do głowy...
 — Jaka?
 — Pocóż mamy zatykać ten otwór?
 Byłem zakłopotany, Nie wiedziałem, co na to odrzec.
 — Kiedy nasze naczynia będą próżne, będziemy pewni, że je napełnimy?
 — Naturalnie.
 — A więc dajmy płynąć tej wodzie! Będzie płynęła naturalną drogą i orzeźwi tych, którzy będą jej potrzebowali.
 — Doskonale pomyślane! — zawołałem, — ale trzeba już nam iść w drogę!
 — Ach! chcesz już iść, chłopcze? — odpowiedział z uśmiechem stryj.
 — Lepiej jeszcze, bo już idę.
 — Chwilkę cierpliwości! Najpierw wypocznijmy kilka godzin.
 Zapomniałem z wielkiej radości, że już noc. Wskazał mi to chronometr. Wkrótce zasnęliśmy snem głębokim.

---