Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/104

zagadką, której wtedy rozwiązywać nie miałem chęci.
 Głód i zmęczenie, czyniły mnie niezdolnym do roztrząsania przyczyn.
 Od siedmiu godzin być na nogach, to nie żarty. Byłem zupełnie wyczerpany. Słowo: Zatrzymać się! — napełniło mnie wielką radością.
 Jan rozłożył pożywienie na bloku z lawy i jedliśmy z ogromnym apetytem.
 Jedna rzecz niepokoiła mnie: nasz zapas wody był już w połowie wyczerpany. Stryj mój liczył na to, że napotkamy źródła, ale do tej pory nie natrafiliśmy ani na jedno.
 Zwierzyłem się stryjowi ze swoich obaw.
 — Tak, i mnie to niepokoi, — odrzekł. — Mamy tylko na pięć dni wody! Ale bądź spokojny, Axelu, powtarzam ci, że znajdziemy wodę i to w większej ilości, niż nam potrzeba i niż pragniemy.
 — Jakto?
 — Gdy tylko opuścimy tę skorupę z lawy. Czyż chcesz, aby źródła wytryskiwały z lawy?
 — Ale być może, że ten korytarz z lawy ciągnąć się będzie bardzo długo? Zdaje mi się, że nie przebyliśmy dużej części drogi.
 — Skąd tak wnioskujesz?