Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/091

 Każdy z tych kominów miał pięć stóp średnicy.
 Nie miałem odwagi spojrzeć do środka. Profesor Lidenbrock był w najwyższem podnieceniu.
 Z wyciągniętemi ramionami, ciężko oddychając z powodu pędu, z jakim biegł, rozciekawiony głębią wulkanu, przeskakiwał kamienie, gestykulując i wymawiając niezrozumiałe zdania. Jan i jego towarzysze, usiadłszy na odłamkach lawy, przyglądali mu się ze zdumieniem, biorąc go zapewne za obłąkanego.
 Tejże chwili stryj mój wydał silny okrzyk. Sądziłem, że natrafił stopą na pustkę i wpadł do której z przepaści.
 Ale nie.
 Zobaczyłem go z rękami wyciągniętemi, stojącego przed skałą z granitu, znajdującą się na dnie krateru, a mającą wygląd olbrzymiego piedestału.
 Stał w pozie zdumionego człowieka, którego jednak podziw przeszedł wkrótce w szaloną radość.
 — Axelu! Axelu! — wołał, — chodź tutaj! Prędzej!
 Przybiegłem. Jan i towarzysze nie ruszyli się nawet z miejsca.
 — Spójrz! — powiedział do mnie stryj.