Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/050

 — Naturalnie, teraz nie pozostaje nam nic innego, jak tylko zejść do krateru.
 — Tak, — rzekłem, — wejść! Ale i wyjść trzeba.
 — O, to mnie wcale nie przeraża! No, ale nie mamy czasu do stracenia. Pójdę do bibljoteki. Może znajduje się tam jeszcze jaki rękopis Saknussema. W takim razie chciałbym go przejrzeć.
 — A więc, tymczasem pójdę zwiedzić miasto. A czy stryj tego samego nie zrobi?
 — Och, to mnie wcale nie interesuje! W Islandji ciekawe to tylko, co jest we wnętrzu, ale na powierzchni nic niema ciekawego.
 Wyszedłem i błąkałem się bez celu.
 Miasto Reykjawik rozciąga się na gruncie nizkim i błotnistym, pomiędzy dwoma pagórkami.
 Lawa pokrywa w połowie to miasto i ciągnie się aż ku morzu.
 Z drugiej strony ciągnie się łańcuch gór Faxa, zakończony ogromnym lodowcem Sneffels, gdzie znajdowała się obecnie Walkirja.
 Na najdłuższej ulicy Reykjawiku mieszkają kupcy w chatach drewnianych, pomalowanych na barwę czerwoną.
 Inna ulica, więcej na zachodzie leżąca, ciągnie się między domem biskupa i innych cudzoziemców.