Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/046

 Pożegnaliśmy się z nim bardzo serdecznie i wsiedliśmy na Walkirję.
 Kapitan zaprowadził nas do obszernych kajut ze wszelkiemi możliwemi wygodami,
 — Czy wiatr nam sprzyja? — spytał kapitana profesor.
 — O tak!—odpowiedział Bjarne, — wiatr południowo-wschodni.
 Walkirja był to parowiec żaglowy, ale w tym wypadku trudno zgadnąć, co może spotkać podróżnych.
 Walkirja wiozła do Reykjawiku węgiel, sprzęty gospodarskie, naczynia, jarzyny, ubrania lniane i duże zapasy zboża.
 Pięciu duńczyków sterowało żaglowcem.
 — Jak długo będziemy jechali? — spytał mój stryj kapitana.
 — Ze dwanaście dni, — odpowiedział kapitan, — o ile nie natrafimy na trudności.
 — Ale trudności te nie są przewidziane? — zapytał profesor.
 — Nie, panie Lidenbrock, proszę być zupełnie spokojnym, dojedziemy szczęśliwie.
 Ku wieczorowi żaglowiec przepłynął obok przylądka Skagen, przebył w ciągu nocy Skager-Rak, dotarł granic Norwegji i wypłynął na morze Północne.
 W dwa dni potem byliśmy u brzegów Szkocji i skierowaliśmy się ku Feroë.