Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/037

 Obudziłem się o godzinie piątej, złamany ze zmęczenia i wzruszenia. Zeszedłem do jadalni.
 Przy stole siedział stryj i zajadał z apetytem. Patrzałem na niego z trwogą. Ale Małgosia tam była. Nie mówiłem nic i nie jadłem.
 O wpół do szóstej rozległ się turkot na ulicy.
 Obszerny powóz przybył, aby nas zabrać na kolej do Altony. Napełniono go zaraz bagażami mego stryja.
 — A twoja waliza? — zapytał stryj.
 — Już gotowa, — odrzekłem.
 — Śpiesz się, bo spóźnimy się na pociąg!
 Niepodobna było mi walczyć z przeznaczeniem. Zszedłem do pokoju, zabrałem walizę i ruszyłem do powozu.
 W tej chwili profesor składał w ręce Małgosi rządy domowe.
 Moja śliczna narzeczona zachowała swój zwykły spokój.
 Ucałowała swego opiekuna, ale całując mnie, nie mogła powstrzymać łez, które spadły na moje policzki.
 — Małgosiu! — wykrzyknąłem.
 — Idź, moj drogi Axelu! idź! — rzekła do mnie — opuszczasz swą narzeczonę, ale za powrotem znajdziesz swą żonę.