Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/019

 — Co to może być takiego? — zapytywał siebie.
 Na honor! Nie mogłem i ja tego wytłomaczyć.
 Stryj tymczasem zdjął okulary, zbliżył do oczu lornetkę i bacznie przypatrywał się pismu.
 — Axelu, — odezwał się wkońcu, — czy wiesz, co tu napisane?
 Na zapytanie to nie mogłem odpowiedzieć. Cała moja uwaga bowiem zwrócona była na portret wiszący na ścianie.
 Była to podobizna Małgosi, pupilki mego stryja. Znajdowała się w tej chwili w Altonie, u moich krewnych, co było powodem do wielkiej rozpaczy, gdyż przyznać się teraz muszę, że piękna Małgosia i bratanek profesora Lidenbrock kochali się zawzięcie i cierpliwie. Byliśmy już narzeczonymi bez wiedzy stryja, któremu erudycja nie pozwalała na zrozumienie serdecznych uczuć.
 Małgosia była śliczną blondynką o błękitnych oczach, poważnym charakterze i kochała mnie bardzo.
 Obraz mej ukochanej zajął mnie tak dalece, że zapomniałem o geologji, stryja obecności i o wszystkiem.
 Dopiero uderzenie pięścią w stół wyrwało mnie z zadumy i otrzeźwiło.