Strona:Juljusz Verne-Podróż naokoło świata w ośmdziesiąt dni.pdf/227

— 227 —

 — W każdym razie, — mówiła pani Anda, — tak i los nie powinien dosięgnąć podobnego, jak pan człowieka... Przyjaciele pana...
 — Nie mam wcale przyjaciół...
 — Krewni pana...
 — Nie mam krewnych.
 — Żałuję pana bardzo, panie Fogg, samotność jest smutną rzeczą. Jakto? Ani jednego serca, któreby pomogło panu znieść zawody?
 Mówią jednak, że we dwoje łatwiej przenosić niedolę.
 — Mówią tak, proszę pani.
 — Panie Fogg, — odezwała się pani Anda, wstając z krzesła i podając mu rękę, — czy chce pan mieć odrazu krewną i przyjaciółkę?
 Czy zechce mnie pan za żonę?
 Na te słowa pan Fogg powstał z krzesła. Niewidziany dotąd blask zjawił się w jego oczach i wargi mu zadrżały.
 Pani Anda przyglądała mu się z uwagą. Szczerość, prostota, stałość i słodycz pięknego wejrzenia szlachetnej kobiety, która gotowa była na wszystko, aby ocalić mu życie, ździwiły go i przejęły do głębi.