Strona:Juljusz Verne-Czarne Indje.djvu/215

 — Czy to ty? — spytał Jakób, patrząc na towarzysza oświetlonego blaskiem lamp elektrycznych w szybie.
 — Ja sam, mój Jakóbie — odpowiedział Henryk — i cieszę się, że cię spotykam. Mam interes do ciebie...
 — Nic nie słucham, dopóki mi nie powiesz jak się miewa Nella! — rzekł Jakób.
 — Nella ma się dobrze, tak dobrze, że za miesiąc lub sześć tygodni mam nadzieję...
 — Ją poślubić?
 — Co też ty wygadujesz, Jakóbie?
 — No cóż wielkiego? Jeżeli nie chcesz, to już wiem co zrobię.
 — Cóż zrobisz?
 — Ożenię się z nią, jeżeli ty nie chcesz — odrzekł Jakób, śmiejąc się na całe gardło. — Przysięgam na świętego Mungo! Nella jest śliczną dziewczyną i podoba mi się. Poczciwe i młodziutkie stworzenie, które nigdy nie opuściło kopalni, prawdziwa żona dla górnika. Jest sierotą tak, jak ja, i jeżeli tylko ty o niej nie myślisz, a ona mnie będzie chciała!...
 Henryk patrzył badawczo na Jakóba. Dał mu się wygadać, nie przerywając wcale.
 — Czy to, co mówię nie budzi w tobie zazdrości, Henryku — zapytał Jakób tonem poważnym.