Strona:Juliusz Verne - Walka Północy z Południem 02.pdf/54

 „Kanonierki wyruszają!
 — Nie, stoją w miejscu!
 — Morze wzbiera!
 — Całą siłą pary usiłują przepłynąć zaporę!
 — Patrzcie!.. Patrzcie!..
 — Niewątpliwie coś się stało! rzekł komendant milicyi. Spojrzyjno, Texarze!“
 Hiszpan nic nie odpowiedział. Zatopił wzrok w linią widnokręgu, opasaną wiankiem statków. O pół mili dalej, sterczały maszty i kominy kanonierek Stevensa. Gęsty dym wydobywał się z nich i, gnany coraz silniejszym wiatrem sięgał aż do Jacksonville.
 Widocznie, Stevens, korzystając z przypływu, usiłował, bądź co bądź, ruszyć z miejsca. Czy mu się to powiedzie, czy znajdzie dosyć wody nawet w najgłębszych miejscach? Całe to pospólstwo, zgromadzone na wybrzeżu Saint-Johnu oczekiwało tego z gwałtownym niepokojem.
 Rozmowy ożywiały się w miarę, jak jednym zdawało się, że widzą to, czego drudzy nie dostrzegali.
 — Posunęły się o jakie 110 sążni!
 — Nie! stoją w miejscu!
 — Oto jedna robi obrót!
 — Prawda, ale obraca się tylko do koła, bo zamało wody!
 — Ach, jakiż dym.
 — Chociażby spalili wszystek węgiel z całych Stanów Zjednoczonych, to nie przepłyną!