Strona:Juliusz Verne - Walka Północy z Południem 02.pdf/154

 — Daleko ztąd? — zapytał Edward Carrol.
 — O sto kroków.
 — Czyście mogli rozpoznać tych ludzi?
 — Nie, bo ognie zaczynają gasnąć — odpowiedział Gilbert. — Ale zdaje mi się, żeśmy ich dobrze obliczali na dwustu!
 — Czy śpią, Gilbercie?
 — Po większej części, ale mają straż. Spostrzegliśmy kilka wart z bronią na ramieniu, które krążą pomiędzy cyprysami.
 — Cóż poczniemy? — zapytał Edward Carrol, zwracając się do młodego oficera.
 — Przedewszystkiem należy rozpoznać, o ile się da, co to może być za oddział, zanim spróbujemy go obejść.
 — Jestem gotów pójść na rekonesans — rzekł Mars.
 — Ja pójdę z tobą — dodał Perry.
 — Nie, to ja pójdę — odezwał się Gilbert. — Sobie jednemu mogę zaufać w tym względzie...
 — Gilbercie — rzekł James Burbank — każdy z nas pragnie narazić życie dla wspólnego dobra, ale, żeby módz dokonać rekonesansu, nie będąc spostrzeżonym, trzeba być samemu...
 — Ja też pójdę sam.
 — Nie, mój synu, proszę cię, żebyś został z nami. Mars wystarczy.
 — Gotów jestem, panie!
 I Mars, nie pytając się o nic więcej, znikł w ciemnościach.