Strona:Juliusz Verne - Rozbitki.pdf/57

wać mnie ekscelencją? — zapytał, głaszcząc po głowie chłopczyka.
 — Bo tak trzeba mówić do króla, do biskupa i do ministra — odrzekł chłopczyk, spuszczając oczy i widocznie zmieszany.
 — A więc dlatego i do mnie w ten sposób przemawiasz? A powiedz-że mi, mój drogi, gdzie-żeś to słyszał, że tak tytułowano króla, biskupa i ministra?..
 — W gazetach... w różnych książkach — tłómaczył się chłopczyk już śmielej — tam czytałem, że tak się powinno ich tytułować...
 — A więc ty umiesz czytać... Jak-że ci na imię?
 — Piotruś...
 — Gdzie masz rodziców?
 — Nie mam, jestem sierotą.
 — Sierotka — powtórzył Kaw-dier ze współczuciem. A twój towarzysz? czy to może brat twój?
 — Nie, to Pawełek, syn moich opiekunów.
 — Bardzobym rad poznać twoich opiekunów.
 — A czy ja z Pawełkiem nie mógłbym z ekscelencją pójść w głąb wyspy?.. Tam pewnie są dzicy ludzie, słonie i krokodyle...
 — A tybyś się nie bał słoni i krokodyli?
 — Ja i Pawełek jesteśmy odważni, ekscelencjo!.. Chcielibyśmy złapać słonia, oswoić go i jeździć na nim.