Strona:Juliusz Verne - Rozbitki.pdf/199

 Patterson uczuł w piersi dziką radość.
 — Byłaby to godna mojej nienawiści zemsta nad tym pyszałkiem Kaw-dierem — pomyślał — nad wszystkimi, którzy mną poniewierali, pogardzali... I za co?.. Za to, że im wypożyczałem pieniędzy, gdy byli w biedzie.
 O lichwie i zdzierstwie nie wspomniał.
 — Więc wpuścisz nas bez alarmu?
 — To jest kogo?
 — Mnie i pięciuset Indjan.
 — Pięciuset?
 — Ci utorują drogę innym.
 — Cicho! — zawołał Patterson, gdyż nagle usłyszał czyjeś kroki.
 Sirdey zniknął w głębi fosy, jakby się w niej zapadł.
 — Co słychać? — dał się słyszeć w tej chwili głos p. Hartlepoola, który na czele kilku żołnierzy odbywał ranny przegląd straży nocnej przed zmianą jej na dzienną.
 — Nic nowego! — odrzekł niedbale Patterson.
 — Wszystko w porządku?.. W pobliżu nie zauważyłeś pan czegoś podejrzanego?...
 — Bynajmniej...
 — Chwała Bogu! — odrzekł Hartlepool i oddalił się, idąc sprawdzać następne straże.
 — Sirdey! — zawołał z cicha Patterson — jesteśmy znów sami.