Strona:Juliusz Verne - Gwiazda Południa.pdf/240

– 232 –

dują — rzekł Cypryan, wsuwając rękę powtórnie i wydobył kulę z kości słoniowej.
 Kulę tę połknęła przed pięciu miesiącami, lecz widocznie nie mogła przejść ona przez dolny otwór gardzieli.
 Odkładając kulę na bok, czynił dalsze poszukiwania, jak archeolog w obozowisku rzymskiem.
 — Mosiężny lichtarzyk — meldował zdziwiony, pokazując zgnieciony i podrapany sprzęt domowy.
 Bardika i Liego ogarnął tak wesoły śmiech, że zwabił do pokoju Alicyę.
 — Złota moneta, klucz, grzebień — wywoływał Cypryan, wyjmując po kolei rzeczone przedmioty.
 Nagle zbladł.
 Palce jego ujęły przedmiot dziwnych kształtów, nie... czyż to być może?
 Nareszcie podniósł rękę wraz z trzymanym przedmiotem.
 Pan Watkins głośno krzyknął:
 — »Gwiazda Południa«.
 Tak, sławny dyament, nieuszkodzony wcale odnalazł się i promieniał w blasku dziennym, jak świetna gwiazda!
 — Tylko rzecz dziwna zmienił kolor — zauważono ogólnie.
 O ile poprzednio była hebanowo czarną,